Jak to jest z tym „r” w języku angielskim?

Okazuje się, że odpowiedź na to pytanie nie jest prosta. Kiedy wymawiamy „r” w języku angielskim? To jedno z pierwszych pytań jakie się nasuwają osobom zaczynającym przygodę z tym językiem. Zastanawiacie się pewnie, jakie to ma znaczenie. Dzisiaj rozwiążemy tą zagadkę.

Zacznijmy od tego, że wyróżniamy dwa typy wymowy angielskiej: rotyczną i nierotyczną. Jest to związane z występowaniem rotyzacji w języku angielskim.

Rotyzacja (rhoticity) jest to wymawianie „r” przez spółgłoskami.

W odmianach języka angielskiego, w których występuje rotyzacja „r” jest wymawiane zawsze, niezależnie od tego, w której części wyrazu występuje. Rotyczne „r” (rhotic „r”) jest słyszalne w angielskim w takich krajach jak Irlandia, USA, Kanada czy Szkocja.

Nierotyczne „r” (non-rhotic „r”) występuje w języku angielskim, np. w Anglii, Walii, Australii, Nowej Zelandii. Są to akcenty, w których „r” nie jest wymawiane, chyba że: 

1. Po r następuje samogłoska. 
2. Znajduje się ono na początku wyrazu.

LINKING R i INTRUSIVE R

Istotną kwestią jest to, że zasada 1) dotyczy nie tylko pojedynczych wyrazów, ale obowiązuje też przy ciągach wyrazów. Często, słuchając dłuższych wypowiedzi Anglików, możemy usłyszeć „r” na końcu wyrazów. Jest to tzw. linking „r”, które jest wymawiane, jeśli w zdaniu mamy wyraz kończący się na nierotyczne „r”, a po nim następuje wyraz zaczynający się samogłoską, np. Here I am. /hi:ərai’æm/. Linking „r” łączy wyrazy, dzięki czemu mowa jest bardziej płynna.

Podobną funkcję ma intrusive „r”. Pojawia się ono na końcach wyrazów zakończonych na /ə/, /ɪə/, /ɑː/, /ɔː/, po których następuje wyraz zaczynający się samogłoską, np. The idea[ɹ] of it. Jak widać, „r” nie występuje w żadnym z wyrazów w podanym zdaniu, ale mimo to jest słyszalne, ponieważ zostało nijako wtrącone między wyrazami.

Pamiętajcie, że linking „r” i intrusive „r” występują wyłącznie w nierotycznej odmianie języka angielskiego. 

Tutaj możecie posłuchać obu akcentów 

KF